Plażowanie i ruiny

Dziś nadajemy do Państwa z okolic miasta Krabi na południu Tajlandii. Po ponad dwóch tygodniach spędzonych na zwiedzaniu ruin w dżungli w Kambodży postanowiliśmy zafundować sobie trochę odpoczynku. Atmosfery relaksu w tym rejonie świata szukać właśnie tu. Wąski pasek lądu między wybrzeżem Morza Andamańskiego na zachodzie i Zatoką Tajlandzką na wschodzie sprawia wrażenie, jakby wody i plaż było tu więcej niż stabilnego gruntu. Obrazu dopełniają setki małych wysepek wyłaniających się z wód morskich w przeróżnych kształtach i pod dziwnymi kątami.

Zaraz po przylocie na popularne lotnisko w Krabi udaliśmy się do miejscowości nazywającej się tak, jak pobliska plaża – Ao Nang. Lokalizacja ta jest świetna jako punktu wypadowy na jednodniowe wycieczki do okolicznych urokliwych wysepek (najbardziej znana to oczywiście Phi Phi oraz na przykład Hong Island, Chicken Island). Na każdym kroku natknąć się można na stoliki pełniące funkcję mini biur podróży, gdzie można wykupić kursy popularnym “long boat”, czyli tradycyjnymi kutrami rybackimi przystosowanymi do przewodu turystów.

No właśnie – ci turyści… To doprawdy nasza zmora. Liczba ludności na świecie ciągle wzrasta, społeczeństwa się bogacą, na świecie (a przynajmniej w niektórych jego rejonach) staje się coraz bezpieczniej, linie lotnicze dostosowują ceny swoich usług do popytu, a podróżowanie po dalekich regionach nie jest już tak trudne jak kiedyś dzięki dostępności wszelakich informacji w Internecie. Szczerze wierzymy, że w syberyjskiej tajdze lub w spalonym słońcem Burkina Faso można odnaleźć ciszę i ślady zwierząt nie zadeptane jeszcze przez tłumy obcych przybyszów. Aż tak wytrawnymi globtroterami jeszcze nie jesteśmy i na razie chcielibyśmy zobaczyć bardziej “oswojone”, lecz nie mniej ciekawe rejony. Niestety, to, co zazwyczaj udaje nam się ostatnio zobaczyć to nieprzebrana masa pełna rosyjskich, chińskich, amerykańskich, szwedzkich i polskich twarzy. Podobnie jest tu. Ao Nang to miasteczko – chciałoby się powiedzieć – kurortowe, niestety, z kurortem niewiele ma wspólnego. To nie Jurata, to Mielno, a w najlepszym razie Władysławowo.

Siedzimy sobie więc tu, w naszym nowym domku. Pierwszy, który zarezerwowaliśmy przez Internet przed przylotem tu nazywał się Full Moon Resort i – jak się na miejscu okazało – znajdował się ponad 2 km od plaży przy głównej, turystycznej drodze. Był jedyną opcją odpowiadającą naszemu budżetowi, którą udało nam się znaleźć on-line. Kosztował 500 bathów, czyli 50 zł. Był jednak daleko od plaży i średnio nam się podobał. Wyruszyliśmy więc na spacer po centrum, aby poszukać czegoś innego. Okazało się, że lokalne Guesthouse’y i Hostele nie oferują nic poniżej dwukrotności naszej pierwotnej ceny. Dlaczego? Bo skoro turystów jest na pęczki i każdy przyjeżdża na swój wymarzony dwutygodniowy urlop to na pewno nie planuje trzymać się mocno za portfel, a raczej bez krępacji wydawać na prawo i na lewo spore sumy w zamian za królewski serwis. Niestety, to jedna z najprzykrzejszych konsekwencji wzrostu ruchu turystycznego. Dla zarabiającego o wiele więcej od nas, Polaków, Norwega różnica czy zapłaci za piwo na plaży 2 czy 10 zł jest naprawdę żadna. Dlatego też wietrzący oczywisty interes lokalni biznesmeni windują ceny na wszystkim – noclegach, jedzeniu, taksówkach, drobnych usługach. Efekt jest taki, że obsługa recepcji w odpowiedzi na nasze pytanie o dostępne pokoje oferuje nam wypasiony pokój z klimatyzacją nie wspominając nawet, że mają też trochę gorszy w standardzie pokój z wiatrakiem za połowę ceny. A za kilka lat pewnie z dolarów zostawionych przez turystów te pokoje też wyremontują i wyjdzie na to, że w kraju, gdzie obiad na ulicy kosztuje 4 zł nie będzie można dostać pokoju za mniej niż 100.

Jak skończyła się nasza historia? Wchodziliśmy w kolejne uliczki odchodzące od głównej ulicy i wreszcie dotarliśmy do Hillock Bungalows usytuowanych niecałe 400 metrów od plaży. Mamy swój własny domek, który ma pewnie ze 40 metrów kwadratowych i – można rzec – dwie łazienki za 500 bathów, ale tylko dlatego, że musieliśmy zdecydować się na wersję z klimatyzacją. Po prostu wszystkie pokoje z wiatrakami (400 bathów) były już zajęte. Standard jest na pewno gorszy, niż w sąsiedzkim Vogue Resort, ale jest czysto i na pewno żaden mazurski właściciel agroturystyki nie powstydziłby się takich pokoi.

Od jutra zaczynamy jednodniowe wycieczki na pobliskie wysepki, a dopóki nie mamy setek nowych, zachwycających zdjęć pozwólcie, że opowiemy Wam jeszcze trochę o naszych ostatnich dniach w Kambodży.
[shashin type=”albumphotos” id=”84″ size=”medium” crop=”n” columns=”2″ caption=”y” order=”date” position=”center”]