Ekipa realizująca projekt “Koniec Świata 21/12/2012” chyba trochę się pospieszyła. Odniosłam wrażenie, że ktoś za wcześnie wcisnął guzik odpowiadający za pogodę. Come on, umawialiśmy się jeszcze na 20 dni normalnego życia więcej…! 😉
Dzisiaj nad Stambułem i okolicami zapanował mrok, deszcz, ulewa i błyskawice. Nie wspominałam Wam chyba jeszcze, że wcześniej pogoda też zaskakiwała, ale zdecydowanie bardziej pozytywnie. Od czwartku temperatura waha się koło 20 stopni 🙂 Niestety, nie jest to “letnie” 20 stopni, a zdecydowanie “późnojesienne”, jeżeli nie “zimowe” – Turcy chodzą co prawda na krótki rękaw, mi cały czas trochę wstyd wyjść z domu bez kurtki. W końcu mamy koniec listopada, na Boga…! Kończy się to zawsze tak, że cały dzień noszę ją pod pachą, ale mam chociaż spokojne sumienie, że mama byłaby dumna z mojej odpowiedzialności.
Dzisiaj niestety żarty się skończyły. Kiedy rano wyjrzałam przez okno zobaczyłam rwący potok i smutne twarze otulone hidżabami pod parasolką. Niestety, na zdjęciach które zrobiłam nie widać ani stopnia pochylenia ulicy (a jest co najmniej imponujący), ani rwącego potoku, ani wody do kostek.
Ze względu na naprawdę marną pogodę zrezygnowałyśmy z odwiedzenia znajomych Agaty i obiecanego przez nich spacerku po azjatyckiej stronie miasta. A jako że nie musiałyśmy już nigdzie się speszyć… spędziłyśmy resztę przedpołudnia w łóżku, a raczej na kanapie w salonie naszego wspaniałego Hosta. Potem w strugach deszczu pomagałyśmy mu zapoznać się z nową okolicą (przeprowadził się tu stosunkowo niedawno, jeszcze w wakacje był nauczycielem angielskiego w gruzińskim miasteczku na prowincji). Wyprawa w poszukiwaniu knajpki, gdzie moglibyśmy przekąsić coś w guście późnego śniadania skończyła się sukcesem.
Gotowana fasola, warzywa zapiekane z kurczakiem i serem, warzywa zapiekane w wersji wegetariańskiej, turecka zupa, ryż, ayran. Śniadanie dla 3 osób – koniecznie zakończone turecką herbatą.
Po powrocie do domu nadszedł łzawy moment pożegnania. Jeszcze dzisiaj chciałyśmy znaleźć się w Szile – małym miasteczku nad Morzem Czarnym, do którego zapraszał nas Sinan – przyjaciel Agaty, którego poznałam już pierwszego dnia. Pożegnanie było trudniejsze, niż można byłoby się spodziewać. Bardzo zaprzyjaźniłyśmy się z Yahiją, czas który spędziliśmy razem był bardzo intensywny i przyjemny, dowiedzieliśmy się o sobie wielu rzeczy, znaleźliśmy wiele wspólnych tematów. Mam ogromną nadzieję, że jeszcze się z nim zobaczę, że niebawem odwiedzi mnie w Polsce – poznał już wielu ludzi z naszego kraju i bardzo chce odwiedzić ich i mnie. Agata może być spokojna – umówili się na spotkanie w Eskiszahir jeszcze w tym miesiącu 😉
Z plecakami ruszyłyśmy w stronę metra – ostro pod górę. Busy do Szile odjeżdżają z azjatyckiej strony Bosforu. Czekała nas jeszcze mini-atrakcje w postaci przeprawy statkiem.
Zmokłyśmy ogromnie, ale brodząc po kostki w wodzie całkiem zgrabnie dotarłyśmy na dworzec 5 minut przed odjazdem autobusu, więc w sam raz tyle, żeby kupić bilet w specjalnym biurze. Taki bilet równoznaczny jest z rezerwacją miejsca siedzącego w autobusie podmiejskim. Zakup biletu u kierowcy też jest możliwy, ale wtedy istnieje prawdopodobieństwo, że przez całą drogę trzeba będzie stać. I o ile trasa busa nie jest uwarunkowana żadnym rozkładem, tak wszyscy lokalni mieszkańcy wiedzą, że z dworca w Uskudar do Szile jedzie się półtorej-dwie godziny, a samochodem tylko 40 minut, tak my jechałyśmy trzy i pół. Trudno mi nawet porównać, kiedy ostatnio stałam tak długo w korku. Trudno mi też przypomnieć sobie kiedy ostatnio doświadczyłam tak pieskiej pogody. Świat chyba jednak ma się ku końcowi…
Na szczęście dotarłyśmy już do domu Sinana. Zjadłyśmy kolację, ogromną ilość mandarynek z Izmiru i bananów z Antalii, wypiłyśmy butelkę wina. Teraz czas iść spać, bo jutro chcemy zobaczyć to podobno bardzo urokliwe miasteczko, które dzisiaj przywitało nas ciemnością i deszczem. Chcemy też koniecznie wybrać się na plażę. Sinan cały czas dopytuje, czy na pewno chcemy się w nim kąpać, ale przestało nas to już bawić.
